Precies 3 weken geleden, kwam ik in de avond aan op het vliegveld in Faro. Het voelt als veel langer geleden, want wat hebben we veel gedaan de afgelopen tijd. 2 weken vakantie was er helaas niet bij.. de Nederlandse mentaliteit van mouwen opstropen en doorgaan was ook hier aanwezig. Dat krijg je, als je met een Nederlandse familie in zee gaat! 

Ik schaam mij er bijna voor, maar dit weekend waarover ik nu ga vertellen is alweer een 2 maand geleden (A)

Wat is er veel gebeurt zeg, het is niet in dagen.. weken.. maanden te beschrijven, ik heb totaal geen tijdsbesef, de tijd vliegt voorbij en tegelijk zijn sommige dagen ooohzo mooi en zo lang.

Hier zit ik dan, opnieuw met vele koffers om mij heen.. Ik ga niet terug naar Nederland, nee daar moet ik nog niet aan denken, ik ga mijn avontuur verder vervolgen in Portugal. Ik word er momenteel nog niet heeeeel erg blij van omdat het allemaal zoooo emotioneel beladen is, ik ben namelijk 2 weken geleden uit mijn huis in Ferragudo vertrokken en heb een dag later mijn ontslag ingediend.

Wat gaat het snel, maar wat heb ik alweer veel gedaan.. de eerste week in mijn nieuwe stad, in mijn nieuwe huisje, met nieuwe huisgenoten, was wel weer even pittig. Als alles nieuw is en je nergens houvast hebt, en je alleen jezelf hebt .. wat ook niet bepaald een houvast was voor mij aangezien ik aardig in puin lag. Maar je toch weer iets op moet bouwen. Gelukkig zijn de mensen om mij heen erg lief, op straat, buurtgenoten, op werk en mijn huisgenootjes zijn schatten! Ik woon met 2 Franse mannen en 1 Belgische/Franse meid. Het klikt vanaf het begin goed, daar ben ik dankbaar voor. Het is een fijn huisje, schoon, netjes en we gaan respectvol met elkaar. Al mijn koffers zijn uitgepakt en het voelt al iets meer als mijn kamertje, met de kaarten en foto’s die ik meegenomen heb uit Nederland en tussendoor ontvangen heb, voelt het alsof er altijd vrienden en familie om mij heen zijn.

Nu zittend aan mijn bureau in mijn slaapkamer in Lissabon wat momenteel ook als mijn kantoortje bestempeld is. Denk ik aan deze rare tijd met Covid-19. Een wereld wijde ziekte die door jong en oud, gezond en zwak getroffen wordt. Wat vele levens raakt en veel toekomsten in puin achterlaat. Het is ook een periode van verbintenis, verbintenis met je huisgenoten, met je partner met je gezin of familie waarmee je woont en nu verplicht 24/7 je leven mee deelt. Vol liefde met zoveel tijd voor elkaar of geïrriteerd tot de grootste ergernis aan toe. Maar ook een tijd dat je nog nooit zo verbonden voelt met de rest van de wereld, geen land die overgeslagen wordt. Het ene land met nog meer zieken of doden dan de ander waarbij wij naar een top 20 en meer kijken naar grote en kleine landen die allemaal zo hard en genadeloos getroffen worden door deze onwerkelijke situatie.

Het is zaterdag en ik ben vrij, het is weekend! Ik ben net klaar met het opruimen van mijn kamer en ik kijk anders in het rond dan anders. Ik hou van mijn kamer, hij is klein, maar gezellig en voelt als thuis. Ik heb hier alles wat ik nodig heb. Maar ik ga over een paar weken verhuizen naar een nieuw appartement! Ik kijk er echt naar uit. Dat is waarom ik dingen aan het schoonmaken ben en alles weggooi wat ik niet meer gebruik, het voelt altijd goed om de volgende stap te zetten. Dan kijk je twee keer naar je spullen en heb je steeds minder nodig.. uiteindelijk heb je niet veel nodig in het leven. (maar ssssstt ik heb wel een paar interieur dingen gekocht die ik nu ook in mijn kleine auto moet verplaatsen haha ​​dit keer blijft het niet bij een paar koffers (A).

Hoe staan we ervoor vandaag?

Ik hoorde dit nummer en begon gewoon met schrijven, Welkom bij blog 10 =)